اشعار

بخوان از چهرۀ طفلانم اینک مشق غربت را           بخوان در گوش خاموشان عالم این مصیبت را

فلسطینم، صدای رنج انـسانم، مرا بـشنو           که شعر داغ من تا آسمان برده بلاغت را

یـک اتـفـاق سـاده مــرا بـی‌قــرار کــرد           باید نـشـسـت و یک غزل تازه کار کرد

در کوچه می‌گذشتم و پایم به سنگ خورد           سنگی که فکر و ذکر دلم را دچـار کرد

این آیه‌های سورۀ حشر است، هان! به گوش!            در صور می‌دمند، هلا خفتگان، به هوش!

بالابـلـندِ مـأذنـه‌ها با اذان خوش است            زیباتر آنکه مسجدالاقصی زند خروش

هر طرف رو می‌کنم صد پاره پیکر ریخته            اِرباً اِربا قـامت و دستی مطهـر ریخـته

رفته سردارِ حرم برگردد اما؛ ای دریغ            مشکِ ساقی تیر خورده، قلب لشکر ریخته

به واژه‌ای نکـشیده‌ست منّت از جوهر            خطی که ساخـته باشد مُـرکّب از باور

کنون مُرکّب من جوهر است و جوهر نیست            به جـوش آمده خـونم چکـیـده بر دفـتر

روح بـلـنـدت جــلـوۀ ایـثــار ســردار            پـرواز کـردی تا حـضور یار سردار

از کـاروان شـاهـدان جـا مـانده بودی            در غـربت تـقـدیـر تنـهـا مـانـده بودی

حاج قـاسم رفت اما داسـتانی مانده است           حاج قاسم رفت و راه بی‌کرانی مانده است

در تـنور سیـنه‌ها آتش‌فـشانی مانده است           مکتبش را دوستان و دشمنانی مانده است

هوای چشم همه، ابری است و بارانی‌ست            که روز ما همه از دود آه، ظلـمانی‌ست

گرفـته بهـت عـجـیبی فـضـای دل‌هـا را            نفس به سینۀ سنگـین خلق، زنـدانی‌ست

دستشان باز شد آلوده به خون، جانی‌ها            بـی‌دوام است ولی خـنـده شـیـطـانی‌ها

کم عـلـمدار ندادیم در این کرب و بلا            کم نبـودند در این خـاک سـلـیـمـانی‌ها

دوباره فـتـنه شد و مـردم امتحـان دادند            و بـاز درس بـزرگی به دشـمـنان دادند

برای عـزت این خـاک سـربـلـندِ کـهـن            دوبـاره مـلـت ایـثـارگـر، جــوان دادنـد

هرچه از غم می‌شود جام بلا سرشارتر            مستی این جام، جان را می‌کند هشیارتر

لاله‌زار دیگری می‌روید از خون شهید            بـاغ‌ بـا هـر آبـیـاری می‌شـود پُـربارتر

ما از غـم دشـوار تو آسـان نگـذشتیم            ماندیم بر این عهد و ز پیمان نگذشتیم

سـامـان نگـرفـتیم در آئـیـنۀ منصور            تا در ره تو از سر و سامان نگذشتیم

به رغم زخـم زبان‌ها به غم، عنان ندهم           ز کف، قرار خود از طعن طاعنان ندهم

رفـیـق عـهـدشـکـن! از تو کـمـترم آری           اگر که بر سر پیـمان خـویش جان ندهم

از فـتـنه پـائـیز در این بـاغ، پـیام است            این حـادثـه سـرخ سـرآغـاز قـیام است

سبز است قـیامى که در این چلۀ عزّت            در معرکه‌ها سرخ ولى گام به گام است

مسیـر رودِ خـروشان به دامن دریـاست            به خون خویش طپیدن سرورِ این دنیاست

بـدون دسـت؛ عـلـمـدار؛ دیـدنـی‌تـر شـد            لباسِ سرخِ شـهـادت به قـامتت زیباست

فـنا فـی‌الله شـد امـا بـقـا دارد سـلـیـمـانی            مقام قـدس در قُـرب خـدا دارد سلیـمانی

شهید فی سبـیل الله، عزیز جان روح الله            بلی در قلب حـزب الله جا دارد سلیمانی

هان، میشناسیدش؟ زیاران خراسانی‌ست           از نسل سلمان است اگر نامش سلیمانی‌ست
مردانِ حق، همپای او در جبهه‌ها مانـدند           بدخواهِ او، تسلیم خواهش‌های شیطانی‌ست

آنان که گـرد حـلـقـۀ باطل بگـشتـند            پس مانده‌های فـتنۀ هشتاد و هـشتند

با رنگ سبزی از ریا خطی نوشتند            از خط قـرمزهای اسلامی گـذشتـند

میل عشاق همان میل خطر داشتن است            زیر شمـشیر بلا سینه سپر داشتن است

در نگاه حججی جلـوه‌ای از عابس بود            شرط عاشق شدن اصلا به جگر داشتن است

خـوشا آن مـسافـر که مـنـزل ندارد            کـه دل  دارد و پـای در گـل نـدارد

رسیدن، به عشق است آری، که گفته است؟            که عـاشـق شـدن کـار با دل نـدارد